پند و اندرز

[systemiha]

براي كودك باهوش، باهوش ماندن دشوار است، زيرا هوش شك مي آفريند. پرس و جو مي كند. بحث و جدل مي كند. عصيان مي كند. هوش فرد گراست. گاهي آري مي گويد و گاهي نه. مطابق نظر خودش زندگي مي كند، مقلد نيست. و پدر و مادرها چنين چيزي را دوست ندارند. مي خواهند كودكشان يك مقلد و يك « بلي قربان گو» باشد. مي خواهند هرچه را كه آنان مي گويند، بدون هيچ بحث و منازعه اي بپذيرد. آنان مي دانند ولي كودك نمي داند، پس آنان بايد تصميم بگيرند چه كاري بايد انجام شود و چه كاري نبايد انجام شود. چنين است كه كودك باهوش، خود را در موقعيتي دشوار مي يابد. اگر بخواهد باهوش بماند به دردسر مي افتد. در خانه، در مدرسه، در دانشكده، در دانشگاه به دردسر مي افتد. هرجا كه برود دردسر هم همراه اوست. اگر كودك به آن اندازه شجاع نباشد كه تمام دردسرها و مشكلهاي باهوش بودن را به جان بخرد، دير يا زود مجبور به سازش خواهد شد. فشاري كه بر كودك وارد مي شود بسيار زياد است. كودك، ناتوان، كوچك و ظريف است و مردمي كه بر او فشار وارد مي كنند قدرتمندند. او را وادار مي كنند به شيوه اي مخالف عقل و هوشش عمل كند تا جايي كه به تدريج هوشمندي او رنگ مي بازد و به يك كودن تبديل مي شود. هرقدر كودن تر باشد مقبول تر است. از راه دانش نمي توان به خدا رسيد، بلكه از راه پاكي و سادگي مي توان او را يافت. از راه باور نمي توان خدا را شناخت، بلكه از راه عقل و هوش مي توان شناخت. براي شناخت خدا به هوشي فراوان نياز است.

نوشته های حسین شاه حیدر