ابرهای سپید

[systemiha]

نهايت تجربه زندگي، يك تناقض است. صداي سكوت است. از نظر منطقي، چنين چيزي بي معناست. يا چيزي داراي صداست و يا در سكوت است. اين دو نمي توانند با هم وجود داشته باشند. اما همه كساني كه به شناخت رسيده اند مي دانند كه آن، صداي سكوت، صداي كف زدن با يك دست است. همه كساني كه به شناخت رسيده اند از طبيعت متناقض واقعيت نهايي زندگي آگاه اند، زيرا آن شامل قطبهاي متضاد است. همزمان، هم روز است و هم شب. هم مرگ است و هم زندگي. منطق از هم جدا مي كند، تجربه به هم مي پيوندد. منطق قطبهاي متضاد مي آفريند،‌ تجربه تو را از اين آگاه مي سازد كه هيچ قطب متضادي وجود ندارد، بلكه تمام قطبهاي متضاد، مكمل هم هستند.


نوشته های حسین شاه حیدر