منوی پرتال
2017/03/02، 01:38 PM
شهر ممنوعه نام منطقه ای در پکن، پایتخت چین است که به عنوان یکی از جاذبه های مهم گردشگری چین به حساب می آید. این شهر در واقع مجموعه ای از قصرهای دیدنی است که روزگاری محل زندگی امپراطورهای سلسله های مختلف چین بوده است. از آنجائیکه ورود افرادی غیر از خاندان امپراطور به آن ممنوع بوده، نام «شهر ممنوعه» روی آن گذاشتند.تاریخ ساخت شهر ممنوعه به سال ۱۴۰۶ میلادی باز می گردد، زمانیکه امپراطور سلسله مینگ دستور ساخت آن را داد تا این مجموعه با قصرهای سلطنتی بعد از ۱۴ سال ساخته شود و محل امپراطوری پادشاهان چین شود. تا نابود شدن سلسه مینگ برای ۵ قرن بیش از ۲۰ امپراطور در این شهر زندگی کردند و سکان حاکمین چین را در دست گرفتند. این مطلب برگرفته از سایت تور بالی است .
از لحاظ معماری شهر ممنوعه در مساحتی ۷۲ هکتاری به شکل مستطیل در اندازه های ۹۶۱ متر طول و ۷۵۳ متر عرض ساخته شده است و دیواری ده متری آن را احاطه کرده است، رودخانه ای به منظور حفاظت نیز در بیرون این دیوار جاریست. رنگ ها و تزئیتات به کار رفته در قصرهای شهر همگی راوی داستان ها و عقایدی بوده اند. برای مثال رنگ زرد که نماد امپراطور بوده است در سقف ها دیده می شود و از رنگ قرمز که نماد شادی بوده است بسیار استفاده شده است. برای ساخت این شهر بیش از یک میلیون کارگر دست به کار شدند و مصالحی که در ساخت آن به کار رفته از فاصله های بسیار دوری به این مکان آورده شدند.
معماری به کار رفته در مجموعه ممنوعه فرهنگ، دیدگاه و از همه مهمتر هوش چینی ها را می رساند، برای مثال آنها از سکوی سفید در قصر تای حه استفاده کردند تا نه تنها شکوه قصر را بیشتر کند، مانع از نفوذ نم و رطوبت به قصر شود. همچنین در میدان این شهر بیش از سیصد ظروف مسی وجود دارد که مانع از آتش سوزی شوند، به شکلی که در زمستان ها با روشن کردن آتش زیر آنها آب جمع شده یخ نمی بست.
این شهر بر اساس اصول و قوانین طبقاتی ساخته شده است، با قدم گذاشتن در این مجموعه با سه قصر معروف و باستانی روبرو می شوید که محل اعمال قدرت امپراطور ها و اجرای مراسم های بزرگ بوده است. این قصرها با نام های قصر تای حه، قصر جون حه و قصر بایو دارای معماری ها و تزئینات بسیار با شکوهی هستند. اگر در سفر به کشور چین به تماشای این شهر و قصرهای آن رفتید با تصاویر اژدها بسیار روبرو می شوید، چرا که در ریشه و فرهنگ چینی ها اژدها جایگاه ویژه ای دارد. شهر ممنوعه دارای قصرها و اتاق های بسیاری بوده است و در کاخ های و خانه های مجلل این شهر خاندان امپراطور زندگی می کردند. از آنجائیکه چینی های قدیمی معتقد بوند جایگاه نهایی امپراطورها در آسمان، ده هزار اتاق دارد نباید اتاق های آنها در شهر ممنوعه بیش از این تعداد باشد! بنابرین این مجموعه نیم اتاق کمتر از اتاق های فرضی امپراطور ها در آسمان دارد. آثار با ارزش بسیار زیادی که تقریبا یک ششم کشفیات چین را تشکیل می دهند از این شهر به دست آمده است.
قصرهای دیدنی شهر ممنوعه به دو بخش تقسیم می شدند. قسمتی محل اجرای جشن های و مراسم مهم به دستور امپراطور بود. در این بخش کاخ تای حه، چون حه و بایو حه قرار دارند، این قصرها با مرمر سفید رنگ روی پایه تختی هشت متری ساخته شده اند. قسمت انتهایی آن ها که به نام دربار درونی معروف بود، محل اقامت زنان دربار و انجام امور سیاسی کشور بود. قسمت دیگر شهر که شامل قصرهای کونین، چیان چینگ، باغ امپراطوری و …سرشار از زندگی رومزه بوده است. در اینجا باغ های زیبا، اتاق ها متنوع و سنگ های مصنوعی دیده می شود. با گذر زمان، تغییر سلسله ها و جنگ های مختلف بسیاری از قصرهای شهر از بین رفتند. آنچه که از این حوادث باقی مانده محوطه شهر، قصرهای باستانی قصر شن یان، خرابه های قصرهای سلسله هان و تان است. در سال ۱۹۲۴ ممنوعه بودن این شهر تمام شد و این مجموعه با عنوان موزه پذیرای گردشگران شد.
از لحاظ معماری شهر ممنوعه در مساحتی ۷۲ هکتاری به شکل مستطیل در اندازه های ۹۶۱ متر طول و ۷۵۳ متر عرض ساخته شده است و دیواری ده متری آن را احاطه کرده است، رودخانه ای به منظور حفاظت نیز در بیرون این دیوار جاریست. رنگ ها و تزئیتات به کار رفته در قصرهای شهر همگی راوی داستان ها و عقایدی بوده اند. برای مثال رنگ زرد که نماد امپراطور بوده است در سقف ها دیده می شود و از رنگ قرمز که نماد شادی بوده است بسیار استفاده شده است. برای ساخت این شهر بیش از یک میلیون کارگر دست به کار شدند و مصالحی که در ساخت آن به کار رفته از فاصله های بسیار دوری به این مکان آورده شدند.
معماری به کار رفته در مجموعه ممنوعه فرهنگ، دیدگاه و از همه مهمتر هوش چینی ها را می رساند، برای مثال آنها از سکوی سفید در قصر تای حه استفاده کردند تا نه تنها شکوه قصر را بیشتر کند، مانع از نفوذ نم و رطوبت به قصر شود. همچنین در میدان این شهر بیش از سیصد ظروف مسی وجود دارد که مانع از آتش سوزی شوند، به شکلی که در زمستان ها با روشن کردن آتش زیر آنها آب جمع شده یخ نمی بست.
این شهر بر اساس اصول و قوانین طبقاتی ساخته شده است، با قدم گذاشتن در این مجموعه با سه قصر معروف و باستانی روبرو می شوید که محل اعمال قدرت امپراطور ها و اجرای مراسم های بزرگ بوده است. این قصرها با نام های قصر تای حه، قصر جون حه و قصر بایو دارای معماری ها و تزئینات بسیار با شکوهی هستند. اگر در سفر به کشور چین به تماشای این شهر و قصرهای آن رفتید با تصاویر اژدها بسیار روبرو می شوید، چرا که در ریشه و فرهنگ چینی ها اژدها جایگاه ویژه ای دارد. شهر ممنوعه دارای قصرها و اتاق های بسیاری بوده است و در کاخ های و خانه های مجلل این شهر خاندان امپراطور زندگی می کردند. از آنجائیکه چینی های قدیمی معتقد بوند جایگاه نهایی امپراطورها در آسمان، ده هزار اتاق دارد نباید اتاق های آنها در شهر ممنوعه بیش از این تعداد باشد! بنابرین این مجموعه نیم اتاق کمتر از اتاق های فرضی امپراطور ها در آسمان دارد. آثار با ارزش بسیار زیادی که تقریبا یک ششم کشفیات چین را تشکیل می دهند از این شهر به دست آمده است.
قصرهای دیدنی شهر ممنوعه به دو بخش تقسیم می شدند. قسمتی محل اجرای جشن های و مراسم مهم به دستور امپراطور بود. در این بخش کاخ تای حه، چون حه و بایو حه قرار دارند، این قصرها با مرمر سفید رنگ روی پایه تختی هشت متری ساخته شده اند. قسمت انتهایی آن ها که به نام دربار درونی معروف بود، محل اقامت زنان دربار و انجام امور سیاسی کشور بود. قسمت دیگر شهر که شامل قصرهای کونین، چیان چینگ، باغ امپراطوری و …سرشار از زندگی رومزه بوده است. در اینجا باغ های زیبا، اتاق ها متنوع و سنگ های مصنوعی دیده می شود. با گذر زمان، تغییر سلسله ها و جنگ های مختلف بسیاری از قصرهای شهر از بین رفتند. آنچه که از این حوادث باقی مانده محوطه شهر، قصرهای باستانی قصر شن یان، خرابه های قصرهای سلسله هان و تان است. در سال ۱۹۲۴ ممنوعه بودن این شهر تمام شد و این مجموعه با عنوان موزه پذیرای گردشگران شد.
